کفه نابرابر ترازو بین موسیقی پاپ و ایرانی
تاریخ انتشار: ۱۷ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۸۲۴۷۵
دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ماهانه آماری را از قطعات موسیقی که موفق به کسب مجوز انتشار شده‌اند منتشر می‌کند که البته در مقاطعی این فهرست با تاخیر منتشر شده یا اصلا منتشر نشده است. اما چند روز پیش اعلام آماری جدید از مجوزها و ژانرهای اختصاص یافته به آنها، پرسش برانگیز به نظر می رسید؛ چراکه در بین قطعات مجوز گرفته شده تنها ۱۱ اثر در ژانر موسیقی ایرانی و شش اثر در ژانر موسیقی نواحی بودند و این رقم در برابر ۲۰۰ قطعه موسیقی پاپ قرار می گرفت که در بهمن ماه خواستار انتشار بودند!
به گزارش ایران اکونومیست، اگر هر بار به آمار دفتر موسیقی از آثاری که موفق به کسب مجوز شده‌اند، نگاهی داشته باشید، نکات جالبی را می‌بینید که تاحدودی نشاندهنده وضعیت موسیقی در کشورمان است؛ مثلا دو سال پیش همین آمارها بیانگر این بودند که در بخش موسیقی پاپ، کمتر کسی به انتشار آلبوم علاقه دارد و خوانندگان ترجیح می‌دهند بیشتر انتشار تک آهنگ را در پیش بگیرند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در این زمینه بیشتر بخوانید:
۲۰۰ قطعه موسیقی پاپ بهمن ماه مجوز گرفتند
حال اگر بخواهیم نگاهی کلی به این مسئله داشته باشیم، می‌توان اینگونه گفت که علت تمایل کمتر فعالان موسیقی پاپ به انتشار آلبوم و در مقابل تمایل بیشتر آنها به انتشار تک آهنگ، شاید دلیل اصلی چیدمان مجوزها باشد؛ در حقیقت به تبع درخواست کمتر، مجوز کمتری هم صادر می شود.
اما پاسخ به این سوال که چرا خوانندگان ایرانی تمایل کمتری به انتشار آلبوم دارند را بتوان در صحبت های تهیه کنندگان موسیقی جستجو کرد. چنانچه محسن رجب‌پور پیشتر به ایران اکونومیست گفته، «ممکن است خواننده موسیقی پاپ با انتشار آلبوم آنقدری که باید در ذهن مخاطب نماند؛ چراکه او سالی یک بار آلبومی را منتشر کرده و شاید تا مدتی طولانی کار دیگری از او به انتشار نرسد. ولی زمانی که هنرمند تک‌آهنگ بیشتری را طی سال منتشر کند مدت زمانی بیشتری جزو هنرمندان مطرح زمان خود خواهد بود.»
البته تمایل به انتشار تک آهنگ (single)، تنها مختص ایران نیست و در جهان هم شاید برخی از خوانندگان تا چند سال تمایل چندانی به انتشار آلبوم نشان ندهند و تنها تک تِرک‌هایی را برای اینکه همچنان روی بورس باشند و از ذهن مخاطبان حذف نشوند، منتشر کنند. البته باید این نکته را هم در نظر گرفت که انتشار همین تک‌آهنگ‌ها در کشورهایی که کپی رایت، سفت و سخت رعایت می‌شود، برای این هنرمندان پولساز است و اینگونه می‌توانند حتی با چند سال دور ماندن از فضای انتشار آلبوم، همچنان کسب درآمد بالایی داشته باشند و این درآمدزایی گاه حتی سال ها بعد از مرگشان هم ادامه خواهد داشت.
اما مسئله در ایران کمی پیچیده‌تر است؛ زیرا همانگونه که اشاره شد، اغلب، خوانندگانِ پاپ هستند که به انتشار تک آهنگ تمایل دارند. آنها اگر قرار باشد صرفا خود را به انتشار آلبوم محدود کنند، با توجه به کیفیت آثاری که عمدتا یک بار مصرف هم هستند، با ریزش مخاطب رو به رو خواهند شد و در بازه زمانی طولانی مدتی که صرف تولید یک آلبوم می کنند، به نوعی از صحنه رقابت با خوانندگان جدیدی که با همان سبک و سیاق مدام در حال تولید تک آهنگ هستند، جا می مانند.
ضمن اینکه اغلب طرفداران موسیقی پاپ کم حوصله هستند و به محض اینکه ببینند از خواننده مورد علاقه شان مدتی خبری نیست، سراغ نمونه کارهای مشابه که اتفاقا در بازار کم هم نیستند می روند و از طرفی شاید خیلی علاقه‌ای به جست‌وجوی یافتن آهنگ مورد علاقه خود در بین یک آلبوم را هم نداشته باشند.
در کنار موارد بالا، باید به سختی کار تولید آلبوم در ایران هم اشاره کرد. چنانچه اگر کسی بخواهد آلبومی را با هشت یا هفت قطعه منتشر کند، باید هزینه زیادی را صرف کند در حالی که به خاطر رعایت نشدن قانون کپی رایت هزینه او بازگشت چندانی نخواهد داشت. بنابراین زمانی که هزینه بازنمی‌گردد، تولید آلبوم برای هنرمند مقرون به صرفه نیست. این وضعیت خصوصا در حوزه موسیقی کلاسیک، ایرانی و البته نواحی حادتر است.
در حوزه موسیقی جدی یا کلاسیک خیلی کم پیش می‌آید که یک آلبوم منتشر شود؛ چراکه در این بخش به طور کلی هزینه‌ای بازگشت نخواهد داشت. این در حالی است که تولیدکنندگان موسیقی پاپ اگر هم آلبومی را منتشر کنند که سود چندانی عایدشان نکند، با برگزاری کنسرت بالاخره سودشان را خواهند کرد؛ درواقع خود آنها حاضرند که آلبوم را بدون سود منتشر کرده، طرفدارانشان را جلب کنند و در نهایت با برگزاری کنسرت سود لازم را به دست آورند.
در چنین شرایطی سرمایه‌گذاران و شرکت‌های خصوصی نیز نسبت به سرمایه‌گذاری روی موسیقی ایرانی و کلاسیک بی‌میل هستند و اگر هم هنرمندان با سرمایه شخصی خود کاری را به زحمت انجام دهند و با قیمت خیلی نازل هم به انتشار برسانند، درآمد خاصی از انتشار آلبوم نخواهند داشت و صرفاً این اقدام را به انگیزه کاری فرهنگی، انجام می‌دهند تا رزومه‌ای هم در این زمینه داشته باشند.
البته نکته‌ای که باید در این میان یادآور شد، اینکه تولید آثار جدید در حوزه موسیقی جدی، اغلب نسبت به آثار هنرمندانی چون لطفی و مشکاتیان که اتفاقا خیلی هم به لحاظ زمانی دور نیستند، به اندازه کافی از مانایی و خلاقیت برخودار نیستند؛ در نتیجه شاید مخاطبان این نوع موسیقی ترجیح بدهند که همان قدیمی‌ها را گوش دهند و یا نهایتا به تکرار همین آثار در اجراهای زنده بنشینند.
در بخش موسیقی نواحی هم آماری که به تازگی منتشر شده است، چندان هم دور از انتظار نیست؛ چراکه به اعتقاد دغدغه مندان این حوزه، حمایت از این نوع موسیقی، سال هاست به «امری سانتی مانتال» بدل شده و در عمل به ندرت شاهد حمایت جدی از موسیقی اقوام به عنوان بخشی از میراث ملی کشورمان بوده ایم.
بر این اساس، در کنار تمام دغدغه هایی که برای کاهش محسوس تعداد قطعات موسیقی نواحی، سنتی و کلاسیک در مقایسه با موسیقی پاپ عنوان شد، باید به نقش دولت ها در توجه بیشتر به موسیقی جدی هم توجه کرد. در این مسیر حمایت هایی از جنس برگزاری کنسرت های آنلاین و رایگان که در دوران کرونا بعضا شاهدش بودیم، می تواند راهگشا باشد. ضمن اینکه با تقسیم کردن این حمایت ها در تمام طول سال و محدود نکردن آن به ایام خاصی مانند جشنواره ها، می توان هنرمندان بیشتری را در حوزه موسیقی سنتی و نواحی و کلاسیک به تولید اثر ترغیب و البته دلگرم کرد.
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: موسیقی ایرانی ، مجوزهای موسیقی در بهمن 1401
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: موسیقی ایرانی انتشار آلبوم انتشار تک آهنگ حوزه موسیقی موسیقی ایرانی موسیقی پاپ
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۸۲۴۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ماجرای انتشار اسامی روانشناسنماها به کجا رسید؟
به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا، طبق ماده پنج قانون سازمان نظام روانشناسی و مشاوره، مشاوران و روانشناسان برای هرگونه اشتغال در حرفه خود باید دارای پروانه از سازمان نظام روانشناسی باشند.
اما خرداد ماه سال ۱۴۰۱ بود که سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور اسامی افراد غیر روانشناس و فاقد مجوز را در قالب سه لیست منتشر کرد که در نوبت اول ۱۴۴ نفر، نوبت دوم ۶۱ نفر و در نوبت سوم ۲۱۹ فرد یا صفحه مجازی که به صورت غیرقانونی در حیطه روانشناسی فعالیت می‌کردند را شامل می‌شد؛ این اعداد رقمی بالغ بر ۴۵۶ فرد یا صفحه مجازی بود که نه تنها مجوز و پروانه اشتغال از سازمان نظام روانشناسی و مشاوره نداشتند بلکه بعضا تحصیلات مرتبط با روانشناسی نیز نداشتند.
در همان زمان رئیس وقت سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور با بیان اینکه اسامی اعلام شده از بین ۴۵۰۰ روانشناس‌نما شناسایی شده منتشر شده و اسامی باقی روانشناسنماها به زودی منتشر می‌شود، از ارسال این اسامی به قوه قضائیه خبر داد و گفت: هم اکنون بر قوه قضائیه واجب است به این امر ورود کرده، این افراد را فرا بخواند و احضار کند.
اما، علی فتحی آشتیانی، رئیس سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور با اشاره به فعالیت روانشناسان نماها به ایسنا اظهار می‌کند: در سه نوبت اسامی روانشناسان زرد طی ادوار گذشته توسط سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور شناسایی و منتشر شد؛ این اتفاق در ظاهر خوب بود، اما نتیجه خوبی نداشت چراکه هنوز این روانشناس نماها به کار خود ادامه می‌دهند.
وی افزود: اگرچه این روانشناس نماها معرفی شدند اما اتفاق خاصی درخصوص توقف فعالیت آنها نیفتاده است، این در حالی است که مهم‌ترین عاملی که می‌تواند بر توقف فعالیت روانشناسنماها اثرگذار باشد، ارتقای سواد سلامت روانی جامعه است، به عبارتی دیگر مردم باید به قدری آگاهی‌شان افزایش پیدا کند تا بتوانند روانشناسان واقعی را از روانشناس نماها تشخیص دهند.
رئیس سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور ادامه داد: افزون بر آن مردم می‌توانند با مراجعه به سایت سازمان نظام روانشناسی و مشاوره، روانشناسان دارای پروانه را شناسایی کنند.
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد